นิทานเรื่องแรกสำหรับบล๊อกนี้เป็นนิทานที่คุณแม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆ ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ขอเริ่มเลยนะคะ
กาลครั้ง หนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ดีเด็กชายคนหนึ่งเขาชอบตื่นมาถ่ายกลางดึกทุกคืนและคืนนี้ก็เหมือนทุกคืนที่ผ่านมา เข้าปวดท้องขี้ ด้วยความง่วงเขาก็เดินเซไปเซมา ไปขี้ทีี่่ร่องน้ำ บังเอิญคืนนี้มีเ่ต่าน้อยตัวนึงนอนหลับอยู่ที่ร่องน้ำพอดี แล้วเด็กชายคนนั้นก็ขึ้ลงไปบนหลังเต่า เต่าน้อยตกในตื่นจึงคลานต้วมเตี้ยมลงน้ำไป เด็กชายเห็นดังนั้นก็ดีใจมากนึกว่าขี้ตัวเองเดินได้ ระหว่างทางกลับบ้านเขาก็เดินร้องเพลง อีลิดติดตี่ขี้กูเดินได้ซ้ำไปซ้ำมาจนถึงบ้านแล้วก็เข้านอนอย่างมีความสุข
กลางดึกถัดมา เข้าก็ปวดขี้เหมือนเช่นเคย ทีนี้เขานึกในใจว่า เราไม่จำเป็นต้องเดินไปที่ร่องน้ำอีกแล้วเพราะขี้เราเดินได้ ขี้บนที่นอนนี่แหละเดี๋ยวมันก็เดินลงน้ำไปเอง ว่าแล้วเค้าก็ขี้ลงบนที่นอนแต่เจ้าก้อนขี้ของเขาก็ไม่ยอมเดิน เขาโกรธมาจึงเอาไม้เรียวมาทุบพลางบ่นว่า ทำไมไม่เดินละ นี่แนะ เด็กน้อยทุบขี้จนเหม็นไปทั่วทั้งห้องเศษขี้กระจายเต็มไปหมด ในที่สุดเขาใจว่าที่จริงแล้วขี้ของเขาเดินไม่ได้.....
ขอขอบคุณ คุณแม่ศร เจ้าของเรื่องขี้กูเดินได้ สนุกมั้ยคะ
